Προσωπική Ιστορία: Ήμουν το «χοντρουλίνο» της παρέας, όπως με έλεγαν οι φίλες μου αν και το έβρισκα χαριτωμένο

 

Πώς το άφησα αυτό να μου συμβεί; Από μικρή είχα παραπάνω κιλά απ ‘ότι έπρεπε. Δεν είχα πρόβλημα με αυτό στην καθημερινότητα μου, ούτε στις φιλίες μου, ούτε στην προσωπική μου ζωή, ούτε πουθενά. Ήμουν το «χοντρουλίνο» της παρέας, όπως με έλεγαν οι φίλες μου αν και το έβρισκα χαριτωμένο. Άλλωστε δεν είχα ποτέ συναγωνισμό μαζί τους. Η αγάπη μας ήταν τόσο αγνή όσο όταν ήμασταν μικρά. Πέρασαν τα χρόνια, μπήκα στο πανεπιστήμιο, έφυγα από την πόλη μου και συνέχισα τη ζωή μου. Ήμουν πλέον ανεξάρτητη και λειτουργούσα σε όλα μια χαρά. Τα χρόνια περνούσαν, τα κιλά αυξάνονταν ακόμη, όμως δεν με ενοχλούσαν. Ένιωθα αποδεκτή παντού. Ίσως φταίει ότι (ακόμη κι όταν δεν μου άρεσα )  χρησιμοποιούσα τον σαρκασμό για να νιώθω εγώ καλά... ίσως με αυτόν τον τρόπο να ήθελα να προλάβω τελικά να το κάνει κάποιος άλλος και έτσι να μην έδινα το περιθώριο συνέχειας.

Αργότερα, γνώρισα τον άντρα μου. Με αγάπησε όπως ήμουν με τα καλά μου και τα στραβά μου.  Στην εγκυμοσύνη μου έπρεπε να προσέχω πολύ το βάρος μου και την διατροφή μου λόγω ζαχάρου που εμφανίστηκε σε αυτή. Έχασα 10 κιλά κατά τη διάρκεια της. Όταν άλλες μαμάδες ανέβαιναν στη ζυγαριά και έλεγαν: πωωω πήρα πάλι κιλά " εγώ ανέβαινα και σαν να ψήλωνα μέσα μου, καθώς κατάφερνα ξαφνικά και αναπάντεχα μέσα σε μια τέτοια περίοδο της ζωής μου , να χάνω κιλά.

Γέννησα ένα υγιέστατο κοριτσάκι και μετά από λίγες μέρες ανέβηκα στη ζυγαριά «μείον 10 κιλά!!! Δεν το πίστευα» . Άνοιξα την ντουλάπα μου και άρχισα να βγάζω όλα τα ρούχα που δεν μου έκαναν πριν και να κάνω πασαρέλα στον άντρα μου. Ήμουν τόσο χαρούμενη που έμπαινα σε ρούχα που ακόμα και πριν μείνω έγκυος δεν μου έκαναν.

Ήμουν πολύ χαρούμενη αποφάσισα να προσέχω γιατί μου άρεσε όλο αυτό.

Ταυτόχρονα ήρθε κι ο θηλασμός. Άρχισα να τρώω. ‘Ετρωγα λίγο, μετά πιο πολύ και πιο πολύ. Ωστόσο τους πρώτους 4 μήνες η ζυγαριά είχε κολλήσει. Δεν ανέβαινα ούτε καν γραμμάριο.

Το έβλεπα και δεν το πίστευα. Κάποια στιγμή όμως,  ξεκόλλησε. Εγώ πήρα θάρρος και έτρωγα ακόμη πιο πολύ. Όλη μέρα στο σπίτι με το παιδί  έτρωγα. Πολλές φορές το μεσημέρι έτρωγα πιο πολύ κι από τον άντρα μου. Το έβλεπα αλλά έκανα ότι δεν το έβλεπα. Ένα μήνα μετά ανεβαίνω πάλι στην ζυγαριά... Είχα πάρει 12 κιλά!

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο στενοχωρήθηκα. Ήταν φανερό ότι είχα

αρχίσει να δυσκολεύομαι. Αυτό ήταν το ζόρικο, να σηκωθώ με το παιδί αγκαλιά, να σκύψω, μέχρι που ξύπνησα ένα πρωί με αφόρητους πόνους στη μέση.

Δεν μπορούσα να γυρίσω από το ένα πλευρό στο άλλο, προσπάθησα να σηκωθώ και όταν τα κατάφερα πήγα να σηκώσω το παιδί από το κρεβάτι για να το ταΐσω. Όταν την έπιασα στα χέρια μου πονούσα τόσο πολύ που με έπιασαν τα κλάματα από τους πόνους.

Ωστόσο πιο πολύ έκλαιγα επειδή δεν μπορούσα να καταλάβω πως το άφησα αυτό να μου συμβεί... να μην μπορώ να σηκώσω το παιδί μου; Εγώ , η μαμά του,  να μην μπορώ να παίξω μαζί του; Να μην μπορώ να σηκωθώ αμέσως από το τραπέζι, να μην μπορώ να το κάνω μπάνιο κι όλα αυτά γιατί; Για το φαγητό; Για να καθαρίσω το πιάτο μου, για να φάω γλυκά και ψωμιά και πίτες και βλακείες;

Άφησα τον εαυτό μου να αφεθεί...

Μου έκανα τόσο κακό στο βωμό της βουλιμίας. Βλέπετε δεν έτρωγα μόνο όταν πεινούσα, έτρωγα κι όταν βαριόμουν ή όταν δεν ένιωθα καλά… ακόμα κι όταν ένιωθα άσχημα επειδή είχα πάρει βάρος και τελικώς… έτρωγα τα παιχνίδια με το παιδί μου. Πράγματι έτρωγα την άνεση μας, την ικανότητα να την σηκώνω με χαρά από το κρεβάτι ...

Έτρωγα τη χαρά του να παίξω μαζί της... Να την σηκώνω και να της λέω "ψηλά ψηλά" και να τη γυρίζω στον αέρα και να γελάει και να …

Έτρωγα την υγεία μου...

Λυπάμαι που έφτασα σε αυτό το σημείο, όμως μέχρι εδώ.

Θα προσπαθήσω να φτάσω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, για την υγεία μου, για το παιδί μου, για όλα. Θέλω τη ζωή μου πίσω και αυτή τη φορά την θέλω καλύτερη από ποτέ!!!

Στέλλα Αρβανίτη